Bilimkurguyu sevmemin bir diğer sebebi; çıplak olması. "Bir ihtimal daha var" şarkısını syletmesi severlerine. Genel olarak edebi, hani şu entelektüel kesim -daha iyi nasıl anlatabilirdim bilemiyorum-  eserinde gelecek konusu distopik ve "korkunç" bir biçimde ele alınmakta. Adı üzerinde ya, distopya. Kötü olmak zorunda. İnsanların tektipleştiği, insanın insan olmaktan çıkıp makineleştiği bir dünyanın "kötü" olduğunu kafadan kabul ediyoruz böylelikle. Peki ya sandığımız kadar mühim değilsek? Peki gerçekten de nemsiz, bireysellikten uzak, makineleşmiş canlılar olarak hayatımızı sürdürmemiz  en iyi  seçenekse? Tee ne zamandır yazacağım böyle bir şey, unutuyorum. "Kafamda toparlayayım bu sefer. Haydi bir gayret!" dedim, ayaklandım. Emme velakin bir de baktım ki geçen sene Mayıs-Ağustos ayları arasında yazdığım uzun hikayede (novellada) değindiğim (eleştirdiğim ettiğim işte) noktaların etrafında fıldır fıldır dönüyorum. Yayımlanmadı bu novella....